มินาลิสที่ดูเหมือนกับอารมณ์ดีอยู่นั้นได้เปลี่ยนบรรยากาศมืดมนของห้องขังไปให้ตื่นตัวขึ้นเมื่อเธอนำอาหารที่เตรียมไว้เข้าไปข้างใน
อาหารมีปริมาณมากขนาดที่ดูแล้วเป็นไปไม่ได้เลยที่จะขนเข้าไปในทีเดียว
มินาลิสได้ทำอาหารด้วยวัตถุดิบของพ่อค้าทาสที่เก็บไว้ในห้องครัว
“เอาล่ะ นี่เป็นอาหารสดใหม่ที่ฉันทำเองล่ะ เชิญรับประทานได้เลยค่า~~~”
อาหารที่ทำใหม่มาพร้อมกับกลิ่นชวนน้ำลายสอ
เป็นเรื่องธรรมดา เหล่าทาสและพ่อค้าทาสส่าหน้าด้วยความระวังเมื่อพวกเขาเห็นมินาลิส
“ฮึ่ม~ แกอาจจะพูดแบบนั้นน่ะ แต่ไม่ใช่ว่าแกจะได้กินง่าย ๆ หรอกใช่มั้ยล่ะ? งั้นฉันจะให้แกคนที่จ้องมองฉันกับแม่ด้วยสายตาเหมือนกับมองขยะจนกระทั่งเรามาถึงเมืองหลวงได้ลิ้มลองเป็นคนแรกเลย”
“Hii-…!!”
มินาลิสจ้องไปที่ชายเพียงคนเดียวที่สวมกุญแจอยู่ด้วยสายตากินเลือดกินเนื้อพร้อมกับแสยะยิ้ม
พร้อมกับการเพิ่มพลังเวทย์ของเธอ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มส่วนใหญ่ของมินาลิสก็เริ่มส่องประกายลาง ๆ เปลี่ยนพื้นที่นั้นให้กลายเป็นหมอกสีขาว
“จงหลอกหลอนและกลืนกินซะ [อสูรพิษเพลิงมายา]” TL: จริง ๆ ตรงนี้มันแปลว่า ทำให้สับสนนะครับ แต่คิดว่ามันแปลก ๆ เอางี้แล้วกัน
มันเหมือนกับเสียงกระซิบของแม่มด
สุภาพ อ่อนหวาน น้ำเสียงว่างเปล่าที่จะทำให้คุณหลงเสน่ห์ได้
“อึก อ๊า อะไรเนี่ย หยุดนะ อ้ากกกกกกกกกกก!!”
เสียงของเขาดังขึ้นพร้อมกับร่างกายที่ถูกปกคลุมด้วยหมอกสีขาว
เหล่าทาสรอบ ๆ พ่อค้าทาสไม่อาจทำอะไรได้
นอกจากนี้ โดยที่ไม่สามารถหันไปทางอื่นได้ เสียงยังทำให้หน้าเขาซีดด้วยความกลัวในสิ่งที่ไม่รู้จัก
“อุก อ๊าาาาาา!! อาหาร เอาอาหารมาให้ฉันนนนนน!!”
หลังจากหมอกขาวที่ปกคลุมชายคนนั้นหายไปราวกับถูกเขาสูดเข้าไป เขาก็เริ่มบ้าคลั่ง
เหมือนกับเขาลืมว่าถูกสวมกุญแจอยู่ เขาพยายามวิ่งจนสะดุดขาตัวเองและหกล้ม เมื่อไม่สามารถยืนได้เขาจึงคลานแหมือนกับสัตว์
ยัดอาหารร้อน ๆ เข้าปาก ฉากที่เขาพุ่งหน้าใส่อาหารเป็นสิ่งที่แสดงว่าไม่มีศักดิ์ศรีของมนุษย์เหลืออยู่อีกแล้ว
“อืมม ภาพมายานี่รุนแรงกว่าที่ฉันคิดไว้อีกแฮะ เหมือนว่ามันจะทำให้ซึมซาบความหิวโหยได้อย่างยอดเยี่ยมแต่ควบคุมได้ยากล่ะนะ”
มินาลิสเฝ้าสังเกตการกินของชายที่ตะกละตะกลามขณะที่หัวเราะไปด้วย
ถึงกระนั้น เขาก็แค่ทานอาหารเท่านั้น
เป้าหมายของความโกรธเกลียดของมินาลิสที่ฉันคิดว่าน่าจะได้รับประสบการณ์ที่น่าสังเวชมากกว่านี้ และการกระทำเพียงแค่นี้มันทำให้ฉันสงสัย
“เอาล่ะ ฉันจะทำให้พวกแกที่เหลือเป็นเหมือนกัน ได้เวลาแล้ว เพราะฉันจะทำให้พวกแกค่อย ๆ ซึมซาบถึงความหิวโหย และพวกแกจะสูญเสียเหตุผลไป…อย่างช้า ๆ ….จงหลอกหลอนและพังทลาย [อสูรพิษเพลิงมายา]”
“ไม่ อึกกก”
“อ๊า…อัก…”
“อั๊ก อ้ากกกกกก..”
อีกครั้งหนึ่ง หมอกสีขาวปรากฏขึ้นและห่อหุ้มร่างของผู้คนไว้แล้วเข้าไปในร่างของพวกเขา
แต่ว่า ครั้งนี้ไม่ได้กลายเป็นสถานการณ์ที่เหมือนกับชายที่สูญเสียเหตุคผลและรีบพุ่งตรงไปยังอาหาร
แต่ทว่า บางคนเริ่มเอื้อมมือไปยังอาหารอย่างเกรงกลัว หลังจากนั้น ความหิวโหยของพวกเขาก็เพิ่มขึ้นจนไม่อาจทนได้อีกต่อไป และทุกคนก็เอื้อมไปหยิบอาหาร
แม้ทุกคนจะรักษาเหตุผลไว้ได้ในตอนแรก แต่ไม่นาน พวกเขาก็เริ่มหิวกระหายอย่างบ้าคลั่ง
มินาลิสยิ้มขณะที่เฝ้าสังเกตสถานการณ์ มองด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความพอใจ
สายตาของเธอ เหมือนกับคนที่เพาะเมล็ดของไม้ดอกและหมั่นรดน้ำพรวนดิน เฝ้ารอเมล็ดพันธุ์เติบโตและผลิดอกออกใบ
ดอกไม้เหล่านั้นผลิดอกในไม่ช้า แค่เพียงชั่วครู่เท่านั้น…..
“อุ๊…? อั๊ก อ้ากกกกกกก!?”
“อ๊ะ เริ่มออกฤทธิ์แล้ว~”
และคนที่ผลิดอกเป็นคนแรก เป็นชายคนที่เธอใช้ความสามารถใส่เป็นคนแรก ชายคนนั้น
ช่วงจังหวะนั้นริมฝีปากของเธอก็เผยอขึ้นราวกับความเลวทรามที่ระเบิดออกมาเมื่อเผยตัวมันเอง
“Guu, gaahh, goaaaegee!!” TL: บางอันจนปัญญาจะใส่เสียงจริง ๆ – –
การเปลี่ยนแปลงแรกนั้นปรากฏขึ้นกับแขนของเขา มันเริ่มหดเล็กลงและเปลี่ยนเป็นสีเขียว
ใช่แล้ว เหมือนกับว่าเป็นแขนของก็อบลินไงล่ะ
เหล่าคนที่เสพติดอาหารตอนนี้เริ่มตัวแข็งค้างไปด้วยภาพที่ปรากฏต่อหน้าพวกเขา
สำหรับตอนนี้ชายคนนั้นหมอบลงด้วยความเจ็บปวดรุนแรงที่แล่นผ่านร่างกายของเขาไป เขางงงวยกับแขนของเขาที่เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงแต่ก็ถูกความหิวโหยโจมตีในทันทีและเริ่มทานอาหารอีกครั้ง
“เอาล่ะ กินให้เยอะ ๆ เลยน้า ยิ่งกินเท่าไหร่ แกก็จะยิ่งกลายเป็นก็อบลิน แต่ไม่น่าจะมีปัญหานะว่ามั้ย? ไม่ช้าแกจะหิวมากจนเรื่องแบบนั้นก็ไม่สำคัญอีกแล้วไงล่ะ คุฟุ คุ ฟุฟุฟุ~~~”
“ไม่ ม่ายยยยย”
“U-ge ~ Ugeeeeee~ Gue~”
“Gofee~, oga~, goee~”
คนส่วนใหญ่พยายามสำรอกอาหารออกมาด้วยความเร่งรีบเมื่อพวกเขาได้ยินถ้อยคำเหล่านั้น
แต่นั่นเป็นการขัดขืนที่น่าหัวเราะ เมื่อความหิวโหยยิ่งมากขึ้นเหมือนลูกบอลหิมะที่กลิ้งลงเนิน และใหญ่มากขึ้นเรื่อย ๆ
“อ๊า กึก.. ฉันต้องไม่ แต่ อ้าก ทนไม่ไหวแล้วววว!!”
“Ugh~, Gaa~, Ugu~ จะไงก็ช่างมันแล้วววว!!”
ไม่ว่าพวกเขาจะดิ้นรนมากแค่ไหน พวกเขาก็ไม่อาจทนต่อความหิวที่ถูกเสริมด้วยเวทมนตร์ได้ และราวกับกับเขื่อนแตก พวกเขาได้เริ่มทานอาหารอีกครั้ง
ค่อย ๆ เปลี่ยนร่างกลายเป็นก็อบลินมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“อ๊า ช่างน่าสมเพช น่ารังเกียจเหลือเกิน!! รู้สึกยังไงล่ะตอนนี้ พวกแกที่ตกต่ำลงกว่ามนุษย์สัตว์ที่พวกแกดูถูกนักหนายังกับสัตว์น่ะ? รู้สึกยังละ? นี่ ตอบฉันหน่อยสิ เมินกันแบบนี้มันโหดร้ายเกินไปมั้ย? คุฟุ คุฟุฟุฟุฟุ!!”
“Gugiiiiiii~!!”
เธอกระทืบแขนของก็อบลินที่อยู่ในกรงขณะที่จ้องพวกมันผ่านช่องว่างในกรง
มันเป็นแขนของพ่อค้าทาสนั่นเอง
อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเขาจะหยุดกินไปชั่วขณะเพราะความเจ็บปวด เขาก็รีบกลับไปกินในทันที
“คุฟุฟุฟุ~ นี่ แกชอบอาหารฉันจนไม่อยากปล่อยไปเลยเหรอ? ไม่เอาน่า แกกินได้ตามต้องการเลยนะ ยังเหลืออีกเพียบเลยล่ะ”
“Guga~, Gugyaaaaaaaa~”
เสียงของพวกเขาอัดแน่นไปด้วยความเจ็บปวดและทุกข์ทรมานดังก้องไปทั่วห้อง
มันเป็นเสียงของความเจ็บปวดจากการเปลี่ยนแปลงของร่างกาย
“โอ๊ะ เหมือนฉันจะได้ก็อบลินอีกตัวแล้วนะ เยี่ยมไปเลยที่กินอาหารของฉันเยอะขนาดนี้ คุคุคุ”
คนแรกที่ทานอาหารก็เป็นคนแรกที่ร่างกายของเขาเปลี่ยนเป็นก็อบลินทั้งตัว
แม้เขาจะมีหน้าตาน่าเกลียดก่อนหน้านี้ก็ตาม ตอนนี้มันยิ่งพิลึกเข้าไปอีกโดยเฉพาะเมื่อเขาได้จิกร่างที่ผิดรูปของเขา TL: ตรงนี้ไม่แน่ใจเท่าไหร่นะครับ
“ไงก็เถอะ อาหารของฉันน่ะจะกลายเป็นพิษร้ายแรงถึงตายถ้ากินมากไปนะรู้มั้ย? รู้สึกไงล่ะที่จะตายแต่ไม่สามารถหยุดกินได้น่ะ? ได้ยินฉันมั้ย โอ๊ะ แต่ถึงแกจะพูดได้ก็พูดได้แค่ gugyagugya ล่ะนะ”
พวกเขาส่วนมากเปลี่ยนเป็นก็อบลินอย่างรวดเร็ว และการรับรู้เหตุและผลก็หายไป เคลื่อนไหวเพียงเพื่อเขมือบอาหารเพียงเท่านั้น
เมื่อพวกเขากิน พวกเขาจะประสบกับการกลายเป็นก็อบลิน และขณะที่เปลี่ยนเป็นก็อบลิน พวกเขาก็ได้รับความเจ็บปวดจากพิษ
เมื่อพวกเขาเขมือบอาหารอย่างไม่ลืมหูลืมตา มันก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะหยุดกินแม้จะเข้าใจสิ่งที่พูด
มันเป็นไปไม่ได้ที่จะหยุด
ด้วยสิ่งที่เหลืออยู่ในจิตใจของพวกเขา สัญชาตญาณก็เอาชนะเหตุผลทั้งปวงทำให้มีเพียงความหิวเท่านั้นที่ขับเคลื่อนพวกเขา
รูปลักษณ์ของก็อบลินที่เคยเป็นทาสและพ่อค้าทาสได้เติมเต็มความพอใจของมินาลิส
“คุฟุฟุฟุ!! ตายซะ ตายซะ ตายซะ ทรมานให้มากกว่านี้!! ตายไปหลังจากที่ไม่สามารถทนความเจ็บปวดได้อีกต่อไปซะ!! เหมือนกับตอนที่แม่ฉันตายหลังจากถูกย่ำยีอย่างน่าสังเวช ตายไปอย่างน่าอดสูและโหดร้ายซะ!! ฮะฮ่าอ๋า…ฮะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า~!!” TL: ตอนแรกก็สงสัยอยู่หรอกว่าแม่ของนางตายแบบที่แอดคิดหรือเปล่า เพราะคำพูดมันกำกวม และในบทพูดนี้ก็สามารถแปลออกมาได้ในทางที่สงสัยพอดี – – สมควรตายแล้วล่ะพวกเอ็ง
ก็อบลินที่สูญเสียร่างเดิมยังคงทุกข์ทรมาน ขณะที่มองมันที่มีความสนใจแต่อาหาร มินาลิสก็เหยียบท้ายทอยของมันและขยี้ไปรอบ ๆ TL: นึกภาพเหยียบคอคนจากข้างหลังและขยี้เหมือนตอนเราดับบุหรี่ดู
“นี่ นี่ นี่ ยังมีเหลืออีกเยอะเลยนะ!! ฮะฮ่าฮ่า คุฟุฮะฮ่าฮ่า!!”
เสียงหัวเราะของมินาลิสเต็มไปด้วยความยินดีและเป็นเวลานานเลยทีเดียวที่เสียงหัวเราะดังกึกก้อง พร้อมกับเสียงกรีดร้องของก็อบลินดังขึ้นอย่างไม่รู้จักจบจักสิ้น จนกระทั่งเหลือแต่เพียงความเงียบงัน
.
.
.
ในวันนั้น ร้านค้าทาสในสลัมได้ถูกทำลายอย่างเป็นปริศนา และผู้คนข้างในได้หายตัวไป
ผ่านไปสองสามวันก็มีคนมาขโมยของเนื่องจากอาคารถูกทิ้งร้างเอาไว้
คนที่มาขโมยของได้พบกับกองซากศพของก็อบลินส่งกลิ่นเหม็นเน่าอย่างรุนแรง
GAMEOVER BLOG 